The Division 2 speelt vloeiend, barst van leuke actie en is ook na het uitspelen de moeite van het spelen waard. Maar het spel voert geen écht ingrijpende veranderingen door ten opzichte van het origineel.

Tom Clancy’s The Division 2 is een nieuwe game binnen het loot-shootergenre. In deze spellen is het verdienen van beloningen (loot) een belangrijke manier om voortgang te boeken. Dit principe wordt gecombineerd met schietactie.

Een succesvolle online loot-shooter maken bleek in het verleden nog niet zo gemakkelijk. Zo hadden de Destiny-games grote uitbreidingen nodig om te imponeren, EA’s loot-shooter Anthem worstelt met een moeizame start en Bethesda’s poging om het genre te veroveren met Fallout 76 stevent af op een absoluut fiasco.

Tom Clancy’s The Division 2 is in dat opzicht een zeldzame uitzondering. Waar al die andere games legio updates nodig hadden is The Division 2 direct na release al heel erg leuk én heel erg compleet.

Weinig verhaal

De game lijkt in opzet erg op zijn voorganger, al speelt de game zich niet langer af in New York. Het dodelijke virus dat zich in het eerste deel verspreidde in onder meer Manhattan heeft ook Washington D.C. bereikt.

Het duurt na het lossen van je eerste schot niet lang voordat je naar het Capitool wordt gestuurd. Vijf minuten later sta je opeens in het Witte Huis, dat fungeert als uitvalsbasis, en veeg je in je uppie of samen met drie medestanders de straten schoon van bendeleden en ander gespuis.

Je wordt als elitemilitant van de overheidstak ‘Division’ continu gevraagd om klusjes op te lossen en bendes op te rollen, maar er is verder niet echt een kapstok waaraan dat allemaal wordt opgehangen. Verhalende diepgang blijft ook in de latere missies uit. De personages die de missies in het spel overhandigen worden niet uitgediept.

Van emotionele binding met de cast is dan ook weinig sprake. Het verhaal van voorganger The Division stelt ook niets voor, maar die game kent in elk geval een concrete insteek met een concrete slechterik.

Hoewel een overkoepelend verhaal ontbreekt, is het universum waarin The Division 2 zich afspeelt bijster goed neergezet. Er is veel aandacht uitgegaan naar het creëren van een overtuigende en coherente online omgeving.

De straten barsten van flora en fauna en bendes vechten het continu voor je neus met elkaar uit. In de krochten van het Capitool is bovendien een heleboel verstopt, zoals grondstoffen om uitrusting mee te maken, maar ook achtergrondverhaaltjes die worden uitgebeeld middels projecties van het verleden. Deze online game beloont rondstruinen op een zeldzaam leuke manier.

Net als die andere games in het genre is The Division 2 leuker om te spelen met vrienden. Het ware plezier schuilt in het samen verkennen van een prachtige online spelwereld, op zoek naar loot door in missies en opdrachten nauw met elkaar samen te werken, knallend op vijanden en schuilend achter dekking.

Overigens is de game wel prima alleen te spelen. Voor bijna elke bezigheid in het spel kun je wildvreemden inschakelen dankzij een systeem dat vlekkeloos in werking treedt.

Fantastische actie

De missies die het summiere verhaal stuwen zijn wél erg leuk om te doen – zelfs de zijmissies zijn de moeite van het spelen waard. Je doet veel unieke locaties aan en de missies barsten van actierijke wendingen. Bovendien zijn die missies maar één pijler van de actie.

Er zijn daarnaast talloze manieren om ervaringspunten te verdienen en betere uitrusting en vaardigheden vrij te spelen, bijvoorbeeld door publieke executies te voorkomen of propagandaradio tegen te gaan.

In The Division 2 is geen gebrek aan metertjes die vollopen als je de juiste spullen naar de juiste mensen brengt. Maar nog belangrijker: die spelsystemen gaan organisch op in de actie en missiestructuur. Veel activiteiten belanden ‘toevallig’ op je pad. Ze worden ook nooit voorgehouden als een verplichting.

The Division 2

Het helpt dat dit vervolg simpelweg een hele verfijnde actiegame is. Je bevindt je vaak achter dekking, waardoor afwachten soms belangrijker is dan het onder vuur nemen van je tegenstanders. Dat ritme houdt zelfs basale vuurgevechten spannend, zeker vanwege het imponerende geluid van rondvliegend lood.

De game leunt op realistische wapens, maar telt een heleboel futuristische snufjes. Zo kun je gestorven teamgenoten opnieuw tot leven wekken met een granaat of vijanden letterlijk onder vuur nemen met een stationaire vlammenwerper.

En die zijn wel zo handig. De moeilijkheidsgraad lijkt iets te zijn opgeschroefd ten opzichte van het origineel. Vijanden zoeken continu naar manieren om je te flanken en lijken veel agressiever dan voorheen. De gadgets, waarmee je vijanden op een afstandje kunt houden, zijn daadwerkelijk handig, zeker als je missies speelt die een hoger level vereisen.

Daarnaast zijn er nieuwe ‘passieve’ vaardigheden te ontgrendelen. Maar eerlijk is eerlijk, die zijn verre van spannend en leggen het in entertainmentwaarde af tegen bijvoorbeeld een tot de tanden toe bewapende drone.

Ook na het einde veel te doen

Na het uitspelen van de game, wat ongeveer dertig uur vergt, is het hele avontuur opnieuw te doorlopen, maar dan met een nieuwe vijandelijke factie, nieuwe stukjes verhaal, drie nieuwe specialisaties voor je personage en de toevoeging van raids; grootschalige missies voor acht spelers.

Die zogeheten ‘end-gamecontent’ (in principe alles na het uitspelen van de game) moet het spel op de lange termijn elan gaan geven. Natuurlijk is het nog afwachten hoe goed de ondersteuning van ontwikkelaar Massive Entertainment blijkt, maar als de eerste The Division een indicatie is, belooft de end-game heel veel goeds.

Daarnaast is ook de ‘Dark Zone’ teruggekeerd. In dat hevig vervallen gebied gelden nauwelijks wetten en is het ieder voor zich. Iedere speler kan besluiten je om te leggen en je vergaarde spullen te stelen. Maar wie op andere spelers schiet in de Dark Zone, wordt aangemerkt als gevaarlijk, dus het is niet altijd wijselijk zomaar het vuur op andere spelers te openen.

Net als in de eerste The Division is dat principe, waarin je continu moet afwegen wie je wel en niet vertrouwt, erg vermakelijk. Zeker omdat in de Dark Zone de beste uitrusting in de game te vinden is.

Conclusie

The Division 2 heeft wat problemen. De game loopt op de PlayStation 4 Pro meer dan eens vast. En hoewel de omgevingen in het spel schitterend zijn vormgegeven, heeft de game veel last van grafische onvolkomenheden, waaronder het plotse inladen van texturen (zogeheten pop-in) en verrassend cartooneske gezichtsanimaties. Bovendien lukt het soms niet om te via de landkaart snel af te reizen naar een bepaalde missie, wat behoorlijk irritant kan zijn.

Maar hoewel de game grafisch niet perfect is en verhalend teleurstelt, is The Division 2 direct na zijn release al aan te raden. Binnen het genre is dat een zeldzame prestatie.

Nieuwsbrief

https://www.nu.nl/reviews/5806398/review-online-schietspel-the-division-2-doet-vrijwel-alles-goed.html