Via Twitter:
Hey, @X: I #DoNotAccept the new terms of service, and my continued use of the site after they roll out should not be construed as acceptance of those terms. You can ban my account after the new terms roll out, for failure to agree to them. If not, you’ve agreed I can stay.
De plaatser is een Amerikaanse advocaat (NY) dus dat gaf vele vragen: is het na al die jaren gesteggel over websitevoorwaarden dan toch zó makkelijk om van de periodieke updates af te komen?
Cohen nuanceert zijn opmerking direct: er is geen rechtspraak over wat voorgaat, je mededeling “ik weiger de nieuwe voorwaarden” of het voortgezet gebruik waarvan Twitter had gezegd dat het zal worden opgevat als een aanvaarding. Als je bij Albert Heijn door het hekje gaat waar dat bordje hangt “Vanaf hier winkelwagen verplicht” terwijl je roept “Ik verwerp het aanbod tot binnentreden onder deze verplichting (art. 6:221 lid 2 BW)”, heb je je dan verplicht een winkelwagen te pakken?
AH zal er weinig juridische woorden aan vuil maken: allereerst kom je er in de praktijk natuurlijk vaak mee weg, en ten tweede is de remedie vrij simpel – de beveiliger sommeert je de winkel te verlaten, dat doe je en het is klaar.
Bij Twitter geldt in principe hetzelfde. Het maakt niet zo heel veel uit of je de redenering insteekt vanuit contractuele voorwaarden of huisregels gekoppeld aan server-eigendom, als jij iets doet dat het bedrijf verboden heeft, dan kunnen en mogen ze ingrijpen, inclusief verwijdering.
Er zijn echter een categorie verbintenissen die je wat lastiger kunt koppelen aan eigendomsrecht. Mag Twitter bijvoorbeeld een onbeperkte vrijwaring van claims van derden van je eisen, of je recht op toegang tot de burgerlijke rechter (met jury)? Dat heeft niet echt iets te maken met hoe jij je gedraagt op hun medium.
Je kunt natuurlijk op zich alles afspreken (althans in de VS; bij ons is het uitsluiten van de rechter en afdwingen van arbitrage iets ingewikkelder). Maar dan heb je wel echt een overeenkomst nodig, en dat vereist dat je kunt aanwijzen waar een aanbod is gedaan en of en hoe dat is aanvaard.
Dat Twitter een aanbod doet (“op gebruik van onze dienst gelden deze voorwaarden”) staat wel vast wat mij betreft. Het is mogelijk om bij een aanbod voorwaarden te stellen over de aanvaarding. Bekend is “uitsluitend schriftelijk aanvaarden” of “het aanbod vervalt binnen 48 uur als u niet aanvaardt”.
Hier is de voorwaarde “door de dienst te blijven gebruiken, ga je akkoord”. Dat is juridisch vergelijkbaar met een eis zoals schriftelijkheid: ik wil dat jij op een bepaalde manier aangeeft dat je akkoord bent. Dat is prima, al is hier wel lastig dat mensen ook onbedoeld de dienst kunnen blijven gebruiken, bijvoorbeeld omdat ze niet hebben gezien dat er nieuwe voorwaarden gelden.
In de VS is in 2022 uitgemaakt dat de lat voor een dienstverlener wel hoog ligt: deze moet bewijzen dat de mededeling niet te missen was geweest. Als dat lukt, dan wordt de gebruiker geacht eraan te zijn gebonden, omdat in die omstandigheden doen alsof je ‘gewoon’ nog verder wilde, niet genoeg is.
Het argument waar deze blog mee begon, is dat als je tegelijkertijd dus hard roept “ik verwerp het aanbod”, je daarmee die gebondenheid zou passeren. Ik denk dat dat hier niet opgaat, vanwege het massale karakter van deze dienst. Twitter heeft niet voor niets zo’n algemene manier van updaten en accorderen opgezet; individueel onderhandelen is niet haalbaar. Dan is het niet redelijk te verwachten dat jij met een tekstbericht wél ineens mag onderhandelen.
Arnoud
