Die nieuwste game van ontwikkelaar BioWare nodigt spelers uit om samen met anderen op monsters te schieten en buit te verzamelen. Maar doet het genoeg om de concurrentie te doen vergeten?

Anthem begint met een spectaculair filmpje. Een stad wordt aangevallen door een zwaar bewapend leger met grote tanks die zich op vier poten voortbewegen. Het is onmogelijk om de overeenkomsten met Star Wars te negeren, en het is niet de laatste keer dat Anthem aanvoelt als iets wat we al eerder hebben gezien.

Anthem is de nieuwe game van BioWare, een studio die tot voor kort bekend stond om verhaalgedreven games voor één speler. Games als Star Wars: Knights of the Old Republic en de Mass Effect-serie vertelden een complex verhaal met interessante personages en optionele, romantische verwikkelingen.

Dit is echter een heel ander soort spel, dat je online samen met anderen speelt. In Anthem ben jij een ‘Freelancer’, een soort huurling met een gemotoriseerd gevechtsharnas die het spel een ‘Javelin’ noemt. Een Javelin kan niet alleen rennen, springen en schieten, maar ook korte tijd vliegen, net zoals Iron Man in de films en strips.

Missies voltooien voor opdrachtgevers

Je thuisbasis is Fort Tharsis, een van de weinige plekken in de wereld die niet verwoest werd door een geheimzinnige massale ramp. Jij probeert de eindjes aan elkaar te knopen door klussen op te knappen voor verschillende opdrachtgevers.

Zij sturen je zo naar verschillende locaties waar je soms in de open wereld en soms in duistere gangenstelsels taken vervult. Zo leer je gaandeweg meer over het overkoepelende verhaal.

In essentie is dit BioWare’s antwoord op Destiny. Net als in die game draait het om het verslaan van hordes vijanden in exotische omgevingen, waarmee je ervaringspunten verdient en nieuwe wapens en uitrustingen vindt.

Ook speel je gaandeweg nieuwe soorten Javelins vrij met specifieke sterke en zwakke kanten. De Colossus is bijvoorbeeld enorm sterk maar ook traag, terwijl de Storm een soort tovenaar is die bliksem en ijs kan afvuren. Je rust elke Javelin vervolgens naar wens uit met de wapens die je in de wereld vindt of die je zelf maakt met verzamelde grondstoffen.

Gemende gevoelens

Anthem roept gemengde gevoelens op. Op het moment dat je midden in een missie zit, en diverse vijanden van alle kanten aanvallen, schittert het spel. De besturing is vloeiend, het is geweldig om het luchtruim te kiezen en zo snel tussen locaties te bewegen en het daadwerkelijke schieten is perfect.

Wapens voelen krachtig en verschillen genoeg van elkaar om het ontdekken van een nieuw type betekenisvol te maken. Het bereiken van nieuwe levels geeft je ook steeds meer mogelijkheden in de vorm van extra wapens, speciale krachten en verbeteringen.

Het spel probeert ook een diep verhaal te vertellen, en daar gaat het helaas mis. Het is een ratjetoe van ruimtemagie, fantasiewoorden en verwijzingen naar Star Wars. De leider van de ‘grote boze tegenstanders’ is met zijn diepe stem en over-de-top kwaadaardigheid een Darth Vader-kloon.

Het is heel moeilijk om je er druk over te maken, zelfs al zijn er diverse tussenfilmpjes met mooi geanimeerde en geacteerde personages. Het voelt vooral allemaal erg irrelevant. Want als je in het veld met een missie bezig bent, is het gewoon niet belangrijk of Owen, je assistent, zich gepasseerd voelt door een vrouwelijke collega.

In plaats daarvan ben je als speler steeds bezig met dezelfde taken: vlieg naar punt A. Knal alles weg. Ga naar punt B. Raap wat dingen op. Vlieg naar grot C. Versla de eindbaas. Er is geen drama en geen emotionele investering. Het verhaal gebeurt feitelijk op de achtergrond en heeft niet veel met jouw handelingen te maken.

Wachten

Daarnaast heeft Anthem een aantal vervelende technische problemen. De meest in het oog springende is de lengte van de laadtijden. Hoewel een recente patch dat had moeten verbeteren zit je nog steeds minstens anderhalve minuut duimen te draaien voor een missie van start gaat. Het vervelende is bovendien dat spelers die sneller inladen dan jij, al met de missie kunnen beginnen en je dus meteen achterloopt.

Dat achterlopen is de tweede irritatie. Om onverklaarbare redenen verschijnt heel vaak een waarschuwing in beeld dat je ‘te ver van het missiegebied’ bent. Als je niet binnen een aantal seconden je teamgenoten hebt ingehaald, volgt een laadscherm en word je naar je collega’s gebracht. Dit gebeurt ook als je je collega’s gewoon kan zien en je dus helemaal niet ver uit de buurt bent.

En dan is er nog Fort Tharsis zelf. Hier ontmoet je de diverse personages en kun je je Javelin uitrusten. Lopen door het fort gaat heel langzaam. De locatie zelf is heel verwarrend. Het kost enorm veel tijd om simpele dingen uit te voeren, zoals het vinden van een nieuwe missie of het kopen van onderdelen. De stad is in feite een groot, onhandig menu waar je zelf als muisaanwijzer doorheen sjokt.

De grootste zonde die Anthem begaat, is dat het de relatief weinige hoeveelheid variatie zo veel mogelijk probeert uit te smeren. Bijvoorbeeld met een missie halverwege het verhaal waarin je opeens een waslijst aan klusjes in de open wereld moet opknappen voor je de volgende echte missie mag doen. Het gaat om dingen als ‘breng drie gevallen medespelers tot leven’ en ‘vind twintig schatkisten’. Dit voelt heel erg als de speler bezighouden met nutteloos werk.

Conclusie

Anthem heeft een boel leuke dingen te bieden, die helaas begraven zijn onder heel veel grote en kleine irritaties. Het is volkomen onorigineel en de ‘motor’ die je als speler moet motiveren om verder te spelen (het verzamelen van betere buit) is niet sterk genoeg om die irritaties te vergeven.

Het is geen slecht spel, maar vooral een middelmatig spel. En dat is misschien nog wel erger voor een studio met zo’n indrukwekkend oeuvre.

https://www.nu.nl/reviews/5757180/review-anthem-is-een-middelmatig-schietspel.html